نقش عوامل راهبردی محیطی در تبیین اعتماد سیاسی (با تأکید بر عامل میانجی اعتماد عمومی به سازمان های دولتی)

در بیشتر جوامع به علت مجموعه ای از عوامل نظیر از خود بیگانگی، فقدان سرمایه ی اجتماعی، وجود رسانه های انتقادی و یا میزان پاسخ گویی نهادها و سازمان های عمومی، میزان اعتماد به دولت و سازمان های تابعه کاهش یافته است. اما بررسی ها نشان می دهد که برخی عوامل محیطی نظیر سطح اعتماد اجتماعی نیز در این میان مؤثر است. در این مقاله پس از مروری بر ادبیات اعتماد، تأثیر عوامل راهبردی محیطی را در افزایش یا کاهش اعتماد عمومی به دولت و سازمان های دولتی و نیز اعتماد سیاسی مورد ارزیابی قرار می دهیم. لذا هدف این مقاله، مطالعه و بیان نقش عوامل استراتژیک محیطی در اعتماد سیاسی است. روش تحقیق، توصیفی از نوع پیمایشی است و برای جمع آوری اطلاعات آن از ابزار پرسشنامه و برای بررسی و تحلیل فرضیات آن از نرم افزارهای آماری spss و lisrel استفاده شده است. سازمان های دولتی و غیردولتی شهر تهران جامعه ی آماری این پژوهش را تشکیل می دهند که نمونه ی آماری (مشتمل بر چند سازمان دولتی و خصوصی) از میان جامعه ی آماری فوق انتخاب و پرسشنامه ی نهایی در میان آن ها توزیع شد. یافته های نهایی پژوهش، وجود رابطه ی معنادار میان مؤلفه های مهم محیط راهبردی از یک سو و سطح اعتماد عمومی از سوی دیگر را تأیید می کنند. با توجه به مغفول ماندن نقش عوامل راهبردی محیطی در اعتماد عمومی به دولت و نهادهای سیاسی، پژوهش حاضر تلاش داشته با تأکید بر نقش مهم این دست متغیرها، الگویی توسعه یافته و جامع را برای عوامل راهبردی مؤثر بر اعتماد عمومی به دولت در کشور ایران طراحی کند و از این جهت به گسترش و تکمیل مرزهای دانش موجود در این حوزه کمک خواهد نمود.